Í mömmufaðmi... 

Við Alli flugum austur til mömmu á föstudaginn og höfum dvalið hér í ofáti, afslöppun ásamt því að heimsækja Kolla okkar. Hann er ekkert upp á sitt besta þessa dagana, blessaður... en Alsheimer er óútreiknanlegur sjúkdómur sem ég óska engum. Mamma er svo mikil hetja en hún fer til hans á hverjum degi til að mata hann, en hann er tregur til að kyngja matnum og er hver skeið barátta og hvert sinn sem hann kyngir sigur fyrir hana. Hann getur alveg tekið sinn tíma í að borða en þolinmæðin hjá mömmu er alveg með ólíkindum... hún er hetjan mín. Kolli er misjafn, stundum sefur hann heilu og hálfu dagana og aðra dagana koma af og til orð upp úr honum. Besta gjöfin sem ég hef fengið í langan tíma fékk ég um helgina, en hann opnaði augun og brosti til mín í gær og svo aftur núna rétt áðan. Litlir sigrar... en stórir í mínu hjarta ;) Það eina sem hægt er að gera er að vona hið besta...

Flug eftir hálftíma í menninguna aftur og faðmin hjá ástinni minni en við höfum ekki sést síðan á fimmtudag en Einsi skaust erlendis ... hlakka til að sjá hann... þegar maður hefur verið í sambandi við svona yndislegan mann í svona mörg ár er ég hætt að geta sofið ein... svo það bjargaði mér að Alli deildi með mér svefnsófanum hjá mömmu um helgina ;-)

Vonandi hafið þið öll átt góða helgi, til lands og sveita :)